In 1967 werd Shag Harbour, in Nova Scotio, Canada, opgeschrikt door een gebeurtenis die het kleine vissersdorpje letterlijk op de kaart zette.
Tot op de dag van vandaag is er nog steeds geen duidelijkheid wat er in 1967, voor de ogen van getuigen, in de haven onder de golven verdween. Een voorval die het hele dorpje wantrouwend maakte jegens hun eigen overheid.
Waar de inwoners eerst nog rekening hielden dat het object ook wel eens een vliegtuig kon zijn, dat in hun haven in het water crashte, werd het een dag later al snel duidelijk dat er iets meer aan de hand was. Iets waar zelfs de Amerikaanse marine bij betrokken was.
De zaak begon toen een groepje tieners langs de kust reden, met tussen bomen tussen de weg en de kustlijn. Op 4 Oktober 1967 rond elf uur s’ avonds waren zij op weg naar huis, toen een van de jongens in de auto een rij geel/oranje lichten in het oog kreeg, en zijn vrienden daarop attent maakte. Het “rijtje lichten” vloog ook parralel aan de kust, maar dan boven het water. De bestuurder gaf gas en was in staat de lichten redelijk bij te houden. Ze konden het object, dat boven de bomen te zien was, redelijk bijhouden. Tot opeens het object met een hoek van ongeveer 45 graden naar beneden dook en uit zicht verdween. Ze konden zelfs de klap horen waarmee het object het water raakte.
Het groepje van vijf vrienden besloot toen op de eerste de beste parkeerplek te stoppen waar ze zicht zouden hebben over het water. Eenmaal weer zicht over het water, konden ze inderdaad het object weer zien. Van het hele rijtje knipperende lichten was er nu echter nog maar eentje over. Een zwak geel schijnsel was nog te zien op een afstand die ze inschatten als ongeveer anderhalf kilometer vanaf waar zij stonden.
Het vijftal wist het hele geval niet echt te verklaren, en het enige wat ze konden bedenken was dat het wellicht een vliegtuig was die in het water was terecht gekomen. De bestuurder van de auto, Laurie Wickens, besloot daarop naar de haven, Woods Harbour, te rijden omdat hij wist dat daar een telefooncel te vinden was. Hij wilde daar de politie (Royal Canadian Mounted Police) bellen om het hele verhaal uit de doeken te doen en te melden dat er wellicht een vliegtuig in het water was gestort. En aldus geschiedde.
Eenmaal aangekomen belde Laurie en kreeg korporaal Werbicki aan de lijn, die het hele verhaal aanhoorde, maar niet erg serieus nam en zelfs vroeg of Laurie wellicht gedronken had. De Korporaal besloot het toch maar serieus genoeg te nemen om er agenten op af te sturen. Voor de zekerheid vroeg hij ook aan Laurie het nummer van de telefooncel vanaf waar hij belde. Echter, de korporaal de kans kreeg mensen naar Shag Harbour te sturen, kwamen er meer meldingen van rare object. Onder andere door Mary Banks uit het gehucht Maggie Garon’s point, die in essentie het verhaal van de groep vrienden bevestigde.
De korporaal besloot hierop de telefooncel te bellen vanaf waar Paulie zijn verhaal had verteld, en droeg de jongens op terug te rijden naar de parkeerplaats vanaf waar zij het object hadden zien drijven, en daar te wachten op agenten die ondertussen dan al onderweg waren.
Ondertussen kreeg de Korporaal nog drie meldingen van het vreemde object. Een man had het object gezien vanuit Bear Point en twee vrouwen hadden hetzelfde gezien vanuit Cape Sable Island. De man meldde echter ook dat het object geluid had gemaakt terwijl het naar beneden kwam
Ondertussen waren twee agenten, Ron O’Brian en Ron Pond, op weg naar het groepje jongens om te kijken wat er precies aan de hand was.
Het groepje vrienden waren echter niet de enigen die vanaf de weg en boven de bomen het vreemde object hadden gezien. Ook rond elf uur reden Norman Smith en David Kendrick terug van Cape Sable Island, waar ze een date hadden gehad met hun vriendinnen. Ook zei hadden boven de bomen uit een object gezien met vier of vijf knipperende gele lichten. Ze verloren het object echter ook uit het oog toen het achter de bomen verdween richting Shag Harbour. Ze konden het object niet meer zien, en namen aan dat het een passagiers vliegtuig was.
Nadat Norman door zijn vriend David thuis was afgezet vielen hem de lichten weer op en hij maakte zijn vader, Wilfred, wakker. Samen zagen ze het object dezelfde duik maken welke de vijf vrienden ook hadden waargenomen. Het verdween achter een heuvel en ze konden niet precies zijn waar het neerkwam, maar ook zij namen aan dat het wellicht dan een vliegtuig was wat in problemen was geraakt. Vader en zoon vertrokken daarop richting de kustlijn om te kijken of ze hulp konden bieden aan eventuele slachtoffers.
Ondertussen waren er al twee politiewagens gearriveerd bij het groepje jongens. Korporaal Werbicki, die de eerste meldingen had ontvangen, was ook zelf polshoogte komen nenem. En even later verschenen ook vader en zoon Smith, die waren komen kijken of ze hulp konden bieden. Het object dreef nog steeds op het water. Aan de hand van een vlak bij het object drijvende boei, schatten ze de grootte in op ongeveer 18 meter breed en zo’n drie meter hoog.
Na alles te hebben bekeken besloot korporaal Werbicki actie te ondernemen en stuurde een van zijn mannen, Agent Pond, om te blijven waar die was en de verklaringen op te nemen van iedereen. De andere agent, O’Brian, droeg hij op om het Reddings Coördinatie centrum in Hallifax te bellen vanuit de eerste de beste woning met een telefoon aansluiting die hij kon vinden. Hem werd opgedragen melding te maken van een mogelijke crash van een vliegtuig op het water nabij Shag Harbour.
Werbicki zelf ging op zoek naar de eigenaren van twee vissersboten, om zo snel mogelijk de plek te bereiken waar het object in het water lag. Hij vond deze in Bradford Shand en Lawrence Smith, de broer Wilfred Smith, die ondetussen naar zijn broer was gegaan om zijn boot te kunnen gebruiken Ondertussen zag het groepje mensen die was achtergebleven op de parkeerplek hoe het object langzaam begon te zinken.
Tegen die tijd gingen de twee boten op weg naar de onheilsplek. Wilfred, samen met zijn broer, en de korporaal samen met Bradford op zijn boot.
De boten naderden de boei, die de naam Budget Light had, en die was gebruikt om de afmetingen van het object in te schatten eerder, en kwamen aan waar het object ongeveer op het water had gedreven. Het object was echter al onder water verdwenen. Wat resteerde was een laag dat leek op een dik soort geel schuim van 800 meter lang en zo’n 25 meter breed.
Nog in de veronderstelling mogelijk overlevenden of wrakstukken van een vliegtuig te vinden, begonnen beide boten het gebied af te zoeken, maar na een uur zoeken hadden beide boten nog steeds niks gevonden. Tegen die tijd arriveerde ook een boot van de kustwacht vanaf Cape Sable Island. De kapitein van die boot, Ronnie Newell was gestuurd door het reddings coördinatie centrum om ook polshoogte te nemen, en vertelde korporaal Werbicki dat het coördinatiecentrum had nagegaan of en welke vliegtuig dan mogelijk op het water was neergekomen. Echter, alle militaire, commerciële en privé vliegtuigen in een gebied van Noordoost Canada tot aan New England, waren waar ze zijn moesten, en geen een werd vermist.
Ondertussen waren er al zes boten aanwezig, maar waren ze niet langer op zoek naar overlevenden, maar naar wat er dan wel in het water terecht was gekomen. De zoektocht ging door tot negen Oktober, maar ondanks dat duikteams ook de bodem hadden afgezocht op en in omgeving van de crash, werd niks gevonden. Ook geen sporen van iets wat de bodem geraakt kon hebben. De zoektocht van 6 dagen door de Canadese marine duikers was echter omgeven met een waas van geheimzinnigheid. Nieuwsgierige blikken werden uit de buurt gehouden, en lokale vissersboten moesten op een afstand van het gebied blijven. En volgens sommige vissers werd er wel degelijk iets onder het water vandaan gehaald. Iets wat al onder water was ingepakt door de duikers, en werd afgevoerd.
Voor de inwoners van Shag Harbour was hiermee de kous af. De overheden wilden geen antwoorden geven, en officiële antwoorden zijn er ook nooit gekomen. Echter uit later opgedoken documenten bleek dat de kous bij lange na nog niet af was, en de marine nu op zoek was naar, in wat zij ook in hun eigen “papertrail” , een ufo noemden. In een enkel document zelfs de afkorting ufo driedubbel onderstreept.
26 jaar later besluit Chris Styles, die als 12 jarige jongen het hele gebeuren vanuit zijn slaapkamer en vanaf de waterkant had gevolgd, er weer dieper in te duiken.In1993 onderneemt hij stappen om documenten betreffende de gebeurtenissen boven water te krijgen, en slaagt hier ook voor een groot deel in. Samen met onderzoeker Don Ledger begint de zoektocht. Inderdaad blijkt de zoektocht naar een ufo te zijn geweest, en niet naar een neergestort vliegtuig. Het lijkt er echter op dat de zoektocht de dagen na de crash nabij Shag Harbour meer een poging waren om de aandacht van pers en andere weg te houden van een andere locatie.
Inderdaad was het object neergekomen bij Shag Harbour, echter het verhaal wat zij boven water krijgen stelt dat het object, nadat het onder water verdween, zich nog zo’n 35 kilometer verplaatst heeft. Daarbij kwam het echter in de buurt van een luisterpost welke, voor de Amerikaanse marine, met behulp van in het water geplaatste microfoons Russische onderzeeërs moest opsporen en identificeren. Identificeren gebeurde aan de hand van de opgenomen akoestische kenmerken. Elke onderzeeër heeft een uniek akoestisch patroon, welke door de luisterpost op tape werd vastgelegd. Op deze wijze kon een onderzeeër worden gevolgd, en waar en hoevaak dezelfde onderzeeër opdook.
Echter wat de afluisterpost ditmaal hoorde, paste bij geen enkele onderzeeër, en de link met Shag Harbour was snel gelegd.
Amerikaanse marine schepen kregen opdracht om zich boven het object te positioneren om zo een ontsnapping van het object mogelijk te voorkomen. Ondertussen werd beraad geslagen over mogelijk te ondernemen acties, en duikers werden het water in gestuurd om het object van nabij te bekijken. Voor de duikers echter het object bereikten, dook een tweede object op nabij de eerste. Een duiker, die echter annoniem wilde blijven, verklaarde later dat het leek alsof het tweede object het eerste object assistentie verleende ergens mee.
De vrede werd echter verstoord toen een Russische onderzeeër in de nabijheid opdook, en enkele van de boven de objecten drijvende marineschepen waren gedwongen om deze te onderscheppen.
Na het vertrek van de schepen die de Russische onderzeeër moesten onderscheppen, kwamen ook beide objecten in beweging en verdwenen richting de “Gulf of Maine”. De resterende marine schepen zetten nog wel de achtervolging in, maar konden beide objecten niet bijhouden.
De bovenstaande gebeurtenissen zijn zo gereconstrueerd door Chris Styles en Don Ledger aan de hand van hun speurtocht naar documenten en gesprekken met betrokkenen. Echter, geen van de betrokkenen wilde ook getuigen in het openbaar. Zodat het bovenstaande niet helemaal hard gemaakt kan worden. Feit is echter wel dat er inderdaad omstreeks die tijd ook meldingen kwamen uit het gebied rond de “Gulf of Maine” van mensen die beweerden twee objecten gezien te hebben die uit het water opdoken en uit zicht verdwenen. Toeval?
Een officiële verklaring is er tot op heden nooit gekomen, zodat de hele waarheid wat betreft het hele gebeuren rond Shag Harbour ook wel nooit, letterlijk, boven water zal komen.
