Wilde seksfeesten met prominente Belgen in de jaren 70. Met drank, drugs, minderjarigen, (zelf)moorden en een mogelijke link naar de Bende van Nijvel.
Gisteren verscheen in het Vlaamse dagblad “Het laatste nieuws” een artikel over een ex-rijkswachter met wellicht meer informatie over wie er achter de Bende van Nijvel heeft gezeten. De ex-rijkswachter, Herman Vernaillen, was in 1981 zelf het slachtoffer van een moordaanslag waarbij zijn eigen collega’s waren betrokken.
Een van deze collega’s was Robert Beijer, waarvan wordt gedacht dat dit ook een van de schutters van de Bende van Nijvel is geweest. Beijer woont nu al ongeveer 20 jaar in Thailand, maar werd December 2017 toch alsnog verhoord in verband met de Bende van Nijvel. Een verhoor van ongeveer een uur, waarna Beijer weer kon gaan. Ook de betrokkenheid van Beijer bij de Bende van Nijvel werd in de jaren 90 op een min of meer omstreden wijze weerlegd. Beijer werd onderworpen aan een leugendetector en kon niet op leugens worden betrapt.
Ex-rijkswachter Vernaillen haalde het nieuws nadat hij de nummers en datums van een viertal processen verbaal openbaarde op internet. Hieruit zou, volgens Vernaillen, moeten blijken wie er achter de bende heeft gezeten en waarom de zaak 35 jaar in de doofpot werd gestopt. Vernaillen weigert echter te zeggen wat er dan precies in deze processen verbaal te lezen valt.
De ex-rijkswachter vreest ook dat de bewijzen zijn verdwenen en dat de huidige onderzoekers niet eens op de hoogte zijn van deze processen verbaal.
Kortom, nog geen harde feiten. Een van de genoemde processen verbaal zou echter het zogenaamde “Pinon Dossier” bevatten. En dat maakt het verhaal een stuk interessanter.
Dokter Pinon
In 1979 wil de vrouw van dokter André Pinon scheiden en dringt er hard op aan dat dit ook zo snel mogelijk gaat gebeuren. Het wekt de argwaan van de dokter en hij laat zijn vrouw, Josianne Jeuniau, volgen door een privé detective. De detective, Bob Louvingy, maakt er werk van en vindt al snel uit waar de vrouw van de dokter in verzeild is.
Pinon krijgt daarmee meer dan waar hij op had gerekend.
Al na een paar dagen weet Louvingy te melden dat de vrouw van de dokter een relatie heeft met ene dokter Bettens en deelneemt aan seksfeesten waar ook volop drugs wordt gebruikt. En, een stuk onheilspellender, ook minderjarigen worden misbruikt. Deze blijken te worden “geregeld” door een jeugdrechter uit Nijvel, Agneesens.
De seksfeesten vinden plaats in en om Brussel en worden bezocht door niet de minsten uit de Belgische samenleving. Een voormalig minister van landsverdediging, een vice premier, een rijkswachtgeneraal, bekende zakenmensen, (extreem) rechtse advocaten, een magistraat uit Nijvel en, wellicht de belangrijkste van allemaal, een tot op heden ongeïdentificeerd persoon in een auto met kentekenplaten van het Belgische koninklijk huis.
Pinon besluit zijn vrouw te confronteren met deze bevindingen en zij bekent ook prompt. Niet wetende dat haar bekentenis ook op band wordt opgenomen door detective Louvingy, die zich op een paar meter afstand had verborgen. Toen Josianne Jeuniau dit ook doorkreeg was voor haar het kwaad echter al geschiedt.
In dit gesprek blijkt Jeuniau niet erg kieskeurig te zijn geweest met haar “bedpartners”. Ze blijkt vreemd te zijn gegaan met zowel mannen als vrouwen en ze noemt een rijtje namen waaronder een arts uit Waterloo en een lid van de Belgische staatsveiligheid.
Pinon wilde de bekentenis gebruiken voor het gerecht om het, toen nog, hoederecht te krijgen over zijn kinderen.
Proces verbaal
Op 5 September 1979 wordt van het hele voorval proces verbaal opgemaakt. Waarmee een vreemde reeks van gebeurtenissen in gang wordt gezet. Het toeval wil dat dezelfde politieman die het proces verbaal, met nummer 1256, opmaakt, eerder die dag bij een vermeende zelfmoord in een plaatselijk hotel, Holiday Inn, werd geroepen.
In een van de hotelkamers was een dode vrouw gevonden. Uit de inhoud van haar handtas bleek het te gaan om Anne Dedeurwaerder. Ze bleek getrouwd te zijn met een dokter uit Waterloo, Jacques Crockaert. Jacques Crockaert had zijn vrouw ook precies die dag als vermist opgegeven.
Crockaert blijkt de dokter te zijn waar Josianne Jeuniau, de vrouw van Pinot, ook mee vreemd was gegaan.
Uit onderzoek bleek dat de vrouw zichzelf om het leven had gebracht met een overdosis Vesparax, een sterk slaapmiddel dat nu al bijna 18 jaar niet meer in de handel is. Destijds een “populair” middel om zelfmoord te plegen.
De dokter uit Waterloo, Jacques Crockaert, vertelde tegen vrienden en kennissen dat zijn vrouw door een auto ongeluk was overleden.
Inbraken
Vier dagen later, op 9 september 1979 wordt er bij dokter Pinon thuis ingebroken. Zijn hele huis wordt overhoop gehaald, maar geld en kostbaarheden worden genegeerd.
Een maand later wordt ook het psychiatrisch centrum in Etterbeek, waar dokter Pinon werkt, bezocht door inbrekers. Wederom dezelfde werkwijze en weer wordt er niks van waarde gestolen. Dan begint het Pinon te dagen dat de inbrekers wel eens op zoek geweest konden zijn naar de opname met de bekentenis van zijn vrouw.
Met dit vermoeden in gedachten trekt Pinon naar het politiebureau en doet aangifte. Een dossier met nummer 3891005-79 wordt aangelegd en er wordt een onderzoek bevolen.
En onderzocht werd er… Zo werden meerdere van de bezoekers aan de seksfeesten, die later de naam Roze Baletten kreeg, ondervraagd en kwam er nog meer aan misstanden bovendrijven. Zo pleegde een van de, door de jeugdrechter uit Nijvel gedwongen, minderjarige deelnemers zelfmoord door zichzelf na afloop van een seksfeest door het hoofd te schieten en reed een jonge vrouw zichzelf dood.
Misstand na misstand werd opgetekend en het dossier begon meer en meer uit te puilen. Iets wat in het “politieke milieu” voor een toenemende onrust begon te zorgen.
Er gebeurd echter niks, en uiteindelijk wordt het dossier gesloten en min of meer vergeten.
Nog een geheime opname
18 Juni 1980 doet Pinon nog een poging meer te weten te komen over wat zich rond zijn, nu ex vrouw, afspeelt. Pinon weet de medewerking te krijgen van Jean-Claude Garot, een journalist en hoofdredacteur van het Franstalige weekblad “Pour”. Pinon weet een afspraak te maken met Christine Doret. Christine Doret, een toen 31 jarige vrouw die als kroongetuige in de “roze balletten” zaak werd beschouwd.
Tijdens een etentje waarbij de journalist Garot wordt voorgesteld als een goede vriend van Pinon, vertelt Doret ronduit over haar wetenschap van de seksfeesten. Deze zijn ronduit schokkend.
Ze noemt namen op die ronduit verbijsterend zijn. Namen als de Belgische prins Albert (de auto met het kenteken van het koninklijk huis?), maar ook enkele andere belangrijke namen als Paul Vanden Boeynants, Belgisch premier. Paul Vanden Boeynants bleek ook op andere gebieden niet helemaal zuiver op de graat en was betrokken bij, onder andere, meerdere fraude zaken en belastingontduiking.
Doret: “Er zitten er daar toch tussen die (…) zoals Vanden Boeynants en prins Albert (…) ja … Ik lach niet. Zo is het. Ik heb ze gezien. Het gaat hier om een groep die ons land bestuurt, ja, die bijeenkomsten zonder hun vrouwen, ja … Ze doen aan politiek. Er zijn er die actief zijn in de politiek, anderen staan aan het hoofd van … Er zijn daar vrouwen, niet hun wettelijke echtgenotes, die door een of de ander zijn uitgenodigd, zoals de vrouw van André.”
Pinon: “Hoe noemen ze haar?”
Doret: “Anne La Folle.”
Garot: “Waarom gek? Ze is niet gek.”
Doret: “Omdat je weet wel … Omwille van de manier waarop ze zich gedraagt. Ze slaapt met gelijk wie.”
– http://bendevannijvel.com/motief/roze-balletten/dossier-pinon/
Het totale gesprek met Doret beslaat uiteindelijk 7 A4tjes met onder andere de beweringen dat er kinderen uit weeshuizen gehaald waren om te misbruiken en dat twee van hen zelfmoord hadden gepleegd. Ook vertelde ze ronduit dat de seksfeesten niet alleen bij dokter Bettens, de nieuwe relatie van de ex-vrouw van Pinon, plaatsvonden, maar ook in een golfclub en villa’s aan de Belgische kust. Opmerkelijk genoeg noemde Doret ook Dedeurwaerder. De vrouw die eerder op 5 September 1979 zelfmoord had gepleegd. Doret noemde het echter anders: Onder verdachte omstandigheden.
Uiteindelijk werd aan het einde van het etentje Doret duidelijk gemaakt dat het hele gesprek was opgenomen. Doret werd op haar beurt woest en zei dat ze het hele gesprek zou ontkennen.
Pour publiceerde het artikel echter toch.
Vreemde zaken
Het was al gebleken dat het dossier dat werd aangemaakt naar aanleiding van de inbraken bij Pinon bepaalde mensen enigszins zenuwachtig had gemaakt. De bevindingen van Pinon’s privé detective en de opvolgende geheime opname met de bekentenis van de ex-vrouw van Pinon gaven daar dan ook wel aanleiding toe. Maar het dossier zelf bleek ook een eigen leven te gaan leiden, en kwam op een onbekende manier terecht bij Emile Lecerf van het extreem rechtse blad Nouvel Europe Magazine.
Lecerf schreef er begin 1980 vervolgens ook een artikel over maar dat werd om onduidelijke redenen ook nooit geplaatst.
Later in 1980 werd Jean-Claude Garot van het weekblad Pour door Pinot benaderd, en legde Pinot zijn hele verhaal uit. In eerste instantie wilde Garot zich niet mengen in een strijd tussen twee ex echtgenoten. Garot gaat dan ook pas mee in het verhaal van Pinot als deze de afspraak met Christine Doret weet te maken. Wat resulteerde in het eerder genoemde en opgenomen gesprek.
De dagen daarna zijn wat raadselachtiger. Garot krijgt wat telefoontjes met de raad het artikel over de “Roze Balletten” niet te publiceren. Een van die telefoontjes is op 25 Juni 1980 en is afkomstig van een extreemrechtse advocaat die Garot vertelt op de hoogte te zijn van het onderzoek van Garot en dat dat voor paniek heeft gezorgd bij “bepaalde politieke kringen”. Garot meent dat deze advocaat ofwel Jacques Jonet, advocaat van Baron de Bonvoisin die werd verdacht van het financieren van extreem rechtse groepen, ofwel Vincent vanden Bosch, die als advocaat optrad namens veel extreemrechtse personen was.
Hoe dan ook, het artikel kwam er toch en op 5 juli 1980 werd de redactie en drukpersen van Pour in brand gestoken door vier extreem rechtse militanten van Front de la Jeunesse. De daders werden geïdentificeerd, maar de opdrachtgever werd nooit gevonden. Officieel wordt aangenomen dat de branden het gevolg waren van een eerder geplaatst artikel over Front de la Jeunesse.
Ondanks dit alles blijft het dossier Pinon in de mottenballen tot eind jaren 80. Een onderzoeksrechter uit Dendermonde, Freddy Troch, krijgt in het kader van het onderzoek naar de Bende van Nijvel de tip om het dossier nog eens onder de loep te nemen. Onderzoekers graven het dossier weer op maar tot hun ontsteltenis zijn alle belangrijke stukken, foto’s en documenten betreffende de prominente figuren in het dossier verdwenen, wat het dossier waardeloos maakt.
Bende van Nijvel
De wapenfeiten van de Bende van Nijvel sluiten wat betreft tijd bijna naadloos aan op de Roze Balletten. De eerste bekende daad van deze benden was de overval op een rijkswacht kazerne op 31 December 1981, waarbij een enorm arsenaal aan wapens buit werd gemaakt onder mysterieuze omstandigheden. Het echte moorden moet dan nog beginnen.
Al sinds het begin van het onderzoek naar de Bende van Nijvel is het duidelijk dat er sprake is van tegenwerking, verdwijnende bewijzen en een rookgordijn. Dat dit enkel mogelijk is met medewerking van of juist in opdracht van personen “hogerop” zal voor iedereen duidelijk zijn.
Is het mogelijk dat deze personen hogerop gechanteerd worden met de uit het Pinon dossier verdwenen bewijsmateriaal om het onderzoek naar de Bende van Nijvel te frustreren?
Het is in ieder geval een mogelijkheid die al eerder bij onderzoekers op is gekomen, en ook werd onderzocht. Toch zijn er officieel geen aanwijzingen gevonden voor deze “theorie”.
Beerput
De Roze Balletten en de daarop volgende periode van terreur door de Bende van Nijvel en de onmacht in beide zaken om ook maar iets goed te kunnen onderzoeken, maakt duidelijk dat er België sprake is van een enorme beerput die tot op de dag van vandaag nog niet ontrafeld is. In dat licht gezien mag gerust gezegd worden dat eerdere conclusies uit onderzoeken, zoals dat het verdwijnen van foto’s, bewijzen en documenten betreffende prominente figuren uit het Pinon dossiers, niet zonder meer vertrouwd kunnen worden.
Dat nu uitgerekend weer een ex-rijkswachter met een aantal dossiernummers de Roze Balletten weer in het zonnetje zet is wellicht dan ook weer een teken aan de wand. Met de opmerking “Maak deze processen verbaal publiek en je weet waarom de Bende van Nijvel in de doofpot moest” wordt ook deze nooit afgesloten zaak weer interessant.
Dat de Belgen nog heel wat op te helderen hebben mag onderhand duidelijk zijn.
Wordt ongetwijfeld weer vervolgd.